Róża to królowa kwiatów, nieodzowna ozdoba niemal w każdym ogrodzie. Jednak najpopularniejsze krzewy róż to „mieszańce” złożone z dwóch roślin. Szczepienie róż gwarantuje ich bujny rozrost i kwitnienie.
Szczepienie róż polega na połączeniu pąka odmiany szlachetnej, dającej piękne kwiaty rośliny, z podkładką, najczęściej dzikiego gatunku róży, bardzo odpornego i mrozoodpornego. W ten sposób uzyskujemy „mieszańca”, który łączy najlepsze i najbardziej przez ogrodnika pożądane cechy obu roślin.
Szczepienie krzewu róży najlepiej przeprowadzać metodą okulizacji jako podkładkę zastosować dziką różę lub różę wielokwiatową. Wybierzmy roślinę dobrze wyrośniętą, o prostym i grubym pędzie przewodnim i silnym systemie korzeniowym. Podkładkę sadzimy jesienią lub wiosną, w taki sposób, aby szyjka korzeniowa wystawała ponad powierzchnią ziemi. A następnie kopczykujemy ją, przykrywając odsłoniętą szyjkę. Taki zabieg pozwoli na utrzymanie wilgoci na korze szyjki. Jedynie młoda, zdrowa, dobrze ukształtowana, o dużej witalności, dobrze przystosowana do warunków glebowych i klimatycznych podkładka może zapewnić nam sukces.
Najlepszym terminem, by przeprowadzić szczepienie róż, jest okres między połową lipca a końcem sierpnia. Szczepienia dokonujemy w dni deszczowe lub chłodne (wtedy niedobór deszczu rozwiążemy regularnie i obficie nawadniając nasze rośliny). To czy podkładka jest zdatna do wykorzystania rozpoznamy sprawdzając czy kora łatwo odchodzi od drewna (tzw. „pokazaniem się” miazgi). Jeśli tak to świadczy o intensywnych procesach wzrostu i przydatności podkładki.
By przeprowadzić szczepienie róż potrzebujemy: czystego, ostrego noża (tzw. okulizak),
[sam_zone id=”6″ codes=”true”]
paski folii lub rafii ogrodniczej (ewentualnie może też być sznurek lniany) i niewielki kawałek materiału.
Z odmiany szlachetnej pobieramy zdrowy, zdrewniały, kwitnący pęd o długości około 30 centymetrów, z czterema pąkami w kątach liści. Z pędu usuwamy kolce i liście, zostawiając ogonki liściowe, które skracamy o 3 centymetry, a następnie owijamy go mokrą szmatką, zabezpieczając przed wyschnięciem.
Z odmiany szlachetnej pobieramy zdrowy, zdrewniały, kwitnący pęd o długości około 30 centymetrów, z czterema pąkami w kątach liści. Z pędu usuwamy kolce i liście, zostawiając ogonki liściowe, które skracamy o 3 centymetry, a następnie owijamy go mokrą szmatką, zabezpieczając przed wyschnięciem.
Kolejnym krokiem jest delikatne odsłonięcie przygotowanej podkładki i wytarcie szyjki korzeniowej szmatką. Wybieramy wolne miejsce o gładkiej korze, bez sęków i nacinamy znak w kształcie litery T. Cięcie poziome powinno mieć około pół centymetra, z kolei cięcie pionowe około 2 centymetry. Tniemy jedynie korę.
Wycinając tzw. tarczkę okulizacyjną wycinamy pąk z kawałkiem kory i cienką warstwą drewna. Nacinamy pęd pod nasadą, prowadząc nóż płytko pod tarczką (cięcie rozpoczynamy ok. 1,5 centymetra pod pąkiem i kończymy ok. 0,5 centymetra nad pąkiem.) Tarczka okulizacyjna powinna mieć około 4 centymetrów długości. Jest to najbardziej wrażliwa część szczepionej rośliny.
Następnie odchylamy nożem brzegi naciętej w literkę T kory podkładki i w kieszonkę wsuwamy delikatnie odciętą przed momentem tarczkę okulizacyjną. Wsuwamy ją w rozchylone brzegi kory tak, aby pąk z ogonkiem skierowany został ku górze i znalazł się w połowie pionowego nacięcia. Miejsce okulizacji obwiązujemy przygotowanym paskiem folii lub rafii tak, aby elementy były dobrze dociśnięte. Owijanie rozpoczynamy od góry, następnie omijamy pąk, owijamy poniżej pąka i wracamy do góry nad tarczkę i podwójnym zaciągnięciem kończymy obwiązywanie.
Tak zaszczepioną roślinę zostawiamy w spokoju dwa – trzy tygodnie, a po tym terminie sprawdzamy stan przyjęcia się oczka. Jeśli szczepienie się powiodło to ogonek liściowy odpadnie przy dotknięciu a tarczka będzie zielona. Jeśli tak się nie stanie to znaczy, że zabieg zakończył się niepowodzeniem i trzeba spróbować jeszcze raz. Gdy po przyjęciu rafia lub folia zaczynają wrzynać się w pęd, poluzujmy je.
Szczepienie róż, jest zabiegiem trudnym i wymagającym dużo cierpliwości i wprawy.
